10. Οι οικογενειακές μαζώξεις.
Μερικές είναι ωραίες. Άλλες είναι υποφερτές. Και άλλες είναι το μαρτύριο της χρονιάς, με τις θείες να σε ρωτάνε πότε θα παντρευτείς, να λένε πόσο πετυχημένη είναι η (μισητή) ξαδέρφη σου η Ρούλα, με τα ανίψια να τρέχουν αλλόφρονα γύρω από το τραπεζάκι στο σαλόνι και τον μπαμπά σου να μουρμουράει γιατί «πάλι η μάνα σου, στο δικό μας το σπίτι ήθελε να μαζευτούμε». Μη σου τύχει.
9. Τα εορταστικά TV προγράμματα.
Είναι όλα βγαλμένα από τη δεκαετία του 1990, με αποκορύφωμα τη στιγμή της αλλαγής του χρόνου. Κάποτε είχες και μια Ρούλα να σου μετράει αντίστροφα, φουλ στη γκλαμουριά. Τώρα, λογοδιάρροια Καμίνη και πολύ σου είναι.
8. Τα πλήθη.
Τι παθαίνει ο κόσμος; Τους έχουν κλειδωμένους πουθενά και τους αμολάνε τις μέρες των εορτών στους δρόμους; Πώς γίνεται να υπάρχει μποτιλιάρισμα στους πεζούς Δευτέρα απόγευμα; Πού πάνε όλοι, τελοσπάντων;
7. Ο κιτς στολισμός.
Τα τελευταία χρόνια που έχουμε απαλλαγεί επιτέλους από τα εκατομμύρια λαμπιόνια των μπαλκονιών (I blame ΔΕΗ), οι Δήμοι της χώρας βάλθηκαν να γεμίσουν το κενό, στολίζοντας με ανεκδιήγητα, κακάσχημα πράγματα που ξέθαψαν στις αποθήκες, κάθε πλατεία, δέντρο και παγκάκι της πόλης. Λας Βέγκας γίναμε.
6. Τα +5 κιλά.
Εγώ τόσα παίρνω κάθε Χριστούγεννα. Ελάτε να μετρηθούμε.
5. Η δουλειά.
Έστω ότι λατρεύεις τη δουλειά σου. Λέμε, τώρα. Πες ρε παιδί μου, ότι είσαι από τους τυχερούς που δουλεύουν. Ε, κι όμως, εάν δουλεύεις τέτοιες μέρες, μια βλαστήμια τη ρίχνεις.
4. Τα έξοδα.
Κάτι το βαφτιστήρι, κάτι η κολλητή σου η Χριστίνα, κάτι ο φίλος σου ο Βασίλης, κάτι τα τραπεζώματα, κάτι τα μελομακάρονα, κάτι που έχεις πάρει το δώρο από τη δουλειά και αισθάνεσαι λες και κέρδισες το Τζόκερ, ε, δεν θέλει πολύ να γίνει το κακό. Πάλι κατέληξες να φας τα λεφτά από τα κοινόχρηστα.
3. Η τυραννία της καλοπέρασης.
Μα όχι, ΓΙΑΤΙ να μη διασκεδάσεις; Γιατί να μην είσαι μες στην τρελή χαρά; Μήπως είσαι άνεργος; Μήπως χώρισες; Μήπως χρωστάς σε όποιον μιλάει ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά; Ό, τι και να ‘ναι, εσύ θα διασκεδάσεις. Δεν ακούω τίποτα. Διασκέδασε, λέμε!
2. Ο βραχνάς της Πρωτοχρονιάς.
Μετά το «τι να μαγειρέψω αύριο» της νοικοκυράς, είναι το δεύτερο βασανιστικότερο ερώτημα. Τι θα κάνεις την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Πώς θα περάσεις τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου. Και σχεδόν πάντα, έχεις τις εξής δύο δύο επιλογές: σπίτι κάποιου φίλου του φίλου της φίλης σου, με ανθρώπους που δεν ξέρεις και βαριέσαι θανάσιμα, πίνοντας όλο το μπαρ μπας και τους αντέξεις ή να τριγυρνάς μέσα στο ψοφόκρυο από μπαρ σε μπαρ, ένα τσούρμο 10 ανθρώπων, ψάχνοντας μια γωνίτσα να στριμωχτείτε, έτσι, για το check-in βρε αδερφέ.
Υπάρχει και τρίτη επιλογή, να ρίξεις κάναν ύπνο, αλλά αυτό θέλει πολλά άντερα. Είναι για λίγους και ωραίους.
1. Τα κάλαντα.
Τα γλυκά μου. Τα ζουζουνάκια μου. Χαριτωμένα είναι, δε λέω. Και γω όταν ήμουν παιδάκι, αξημέρωτα από τις 7 έβγαινα για τα κάλαντα και αν δεν έκλεινα το 12ωρο, ούτε που το βούλωνα.
Έπρεπε, όμως, να περάσουν 20 χρόνια για να αποκωδικοποιήσω το βλέμμα του αγουροξυπνημένου, οργισμένου, εν δυνάμει παιδοκτόνου, που μου άνοιγε την πόρτα και μου πετούσε «και του χρόνου» στην πρώτη στροφή και ένα πενηντάρικο (δραχμές) στο χέρι. Όποιος ανακαλύψει την πατέντα σίγασης θυροτηλέφωνου, τον βλέπω για Νόμπελ.
Η πραγματικότητα: Και τώρα μπορούμε να το παραδεχτούμε. ΟΛΑ τα παραπάνω, τα λατρεύουμε. Το μόνο εκνευριστικό πράγμα στα Χριστούγεννα είναι που δεν κρατάνε περισσότερο. *καμπανούλες*
