Ενα νέο νηπιαγωγείο στην πόλη Huzhou της Κίνας ολοκλήρωσε το αρχιτεκτονικό γραφείο X+Living, κάνοντας αναφορά στην ιδέα ενός μουσείου το οποίο ερμηνεύει την αντίληψη «Γνωρίζοντας όσο Βλέπω».
Σε 12.800 τετραγωνικά μέτρα, το νηπιαγωγείο στοχεύει να επαναφέρει την εκπαίδευση στην ουσία της, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια πλατφόρμα για να μεγαλώνουν φυσικά, ανεξάρτητα και ελεύθερα τα παιδιά.
«Το μουσείο, ως αρχιτεκτονικό σύμβολο, είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του σχεδιαστή, αλλά ο σχεδιαστής πρέπει να εξετάσει το πώς θα κάνει το τέλειο μπόλιασμα με τον χώρο της προσχολικής εκπαίδευσης», επισημαίνει το αρχιτεκτονικό γραφείο.
«Αφαιρώντας την αγιότητα από τις αρχιτεκτονικές φόρμες του μουσείου και χρησιμοποιώντας την ίδια δομή, ο σχεδιαστής είναι σε θέση να προκαλέσει το πρώτο συναίσθημα του επισκέπτη· και με αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται η ιερότητα της εκπαίδευσης.
Για να προσφέρει στα παιδιά έναν ονειρικό χώρο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν μπορούσε να αλλάξει η αρχιτεκτονική δομή, ο σχεδιαστής μεταμόρφωσε, ανεξάρτητα, πρόσοψη, ταβάνι και εσωτερικό δάπεδο, κάνοντας τα σχήματα σαν απαλά και φουσκωμένα σύννεφα.
Με τα λευκά και ονειρικά σύννεφα, γλυκά τυλίγεται ένα όλο αγάπη σχολείο. Είναι ένα “μουσείο” αφιερωμένο στα παιδιά από τον σχεδιαστή».
Για να μαθαίνουν τα παιδιά μέσω εμπειρίας, οι αρχιτέκτονες πρόσθεσαν την προσομοίωση μια πόλης: σουπερμάρκετ, νοσοκομεία και άλλους κοινούς χώρους, όπως κουζίνα.
«Οι παιδικές αναμνήσεις πάντα είναι αιθέριες και μακρινές, αλλά στην άκρη των αναμνήσεών μας τις οποίες δεν μπορούμε ξεκάθαρα να ανακαλέσουμε, ανεπαίσθητες επιρροές από συγκεκριμένα μέρη ή συμβάντα εξακολουθούν να μας δίνουν ενέργεια, ως ενήλικες» υπογραμμίζουν από το X+Living.
«Για να δημιουργήσει έναν χώρο που θα συνοδεύει για πολλά χρόνια το παιδί, ο σχεδιασμός πρέπει να είναι σχεδιασμός της λιγότερης παρέμβασης, χωρίς να δημιουργεί ένα σαφές ύφος.
Περισσότερη προσοχή πρέπει να δοθεί στο να δημιουργηθούν εμπειρίες όλο ψυχολογικές νύξεις ώστε τα παιδιά να μπορούν να περιπλανώνται και να τρέχουν άσκοπα και στο να οικοδομηθούν συναισθηματικές συνδέσεις με τον χώρο, οι οποίες τελικά θα γίνουν γλυκές αναμνήσεις.
Έτσι, ο χώρος καταλήγει να είναι ένα υφασμένο από τον σχεδιαστή όνειρο που υπάρχει στον κόσμο του μυαλού των παιδιών».
